Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά, πως την ώρα που χτυπάει την πόρτα ο πραγματικός κίνδυνος, όταν το πρόβλημα υγείας είναι σοβαρό, τότε θα τρέξουμε στο δημόσιο νοσοκομείο, στο Τζάνειο, στο Κρατικό της Νίκαιας, στο Μεταξά. Σε αυτές τις δημόσιες ταλαιπωρημένες μονάδες, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών με την τεράστια εμπειρία αλλά και οι υγειονομικοί δίπλα τους, δίνουν καθημερινή μάχη. Όχι για την πώληση της υγείας-ως ακριβού προϊόντος προς ασθενείς-καταναλωτές, αλλά για να σώσουν ζωές, για να μείνουν πιστοί στον Όρκο του Ιπποκράτη.
Αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι η εμπιστοσύνη στους δημόσιους γιατρούς, αλλά οι συνθήκες αναμονής, εξετάσεων, νοσηλείας, υπερπληθυσμός, τα γερασμένα κτίρια, αρκετές φορές και η αγένεια του προσωπικού. Εδώ πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Να σκεφτούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους μέσα στην αφόρητη πίεση. Να φανταστούμε, επιστήμονες, διοικητικούς, βοηθητικούς, σε δύο συν ένα νοσοκομεία, να δέχονται την πίεση μισού εκατομμυρίου ανθρώπων (τόσος είναι όλος ο Πειραιάς) που καταφεύγουν πολλές φορές πανικόβλητοι σε αυτά, για μία απλή ενόχληση ή για έμφραγμα, για ένα στραμπούληγμα ή για ένα βαρύ τροχαίο.
Δεν είναι τρέλα; Σε μία ολόκληρη πόλη μία έγκυος ή μία νέα μητέρα, να πρέπει να σταθεί σε ουρές, για να κάνει μιά ερώτηση ή για να πάρει μία συμβουλή για την εγκυμοσύνη ή το βρέφος της; Ή ακόμη χειρότερα, να είναι αναγκασμένη να ανέβει στα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας, που καλύπτουν τέσσερα εκατομμύρια κόσμο;
Θέλουμε και άλλα νοσοκομεία; Όχι ακριβώς. Θέλουμε σίγουρα αποφόρτιση αυτών που έχουμε με μικρές μονάδες γειτονιάς. Mε συμβούλους υγείας, με γενικούς παθολόγους, με λίγες βασικές ειδικότητες και στοιχειώδη εξοπλισμό. Που θα μπορούν να ιεραρχήσουν, να παραπέμψουν, να πάρουν την πίεση ενός ηλικιωμένου και δώσουν μία ασφαλή φαρμακευτική συνταγή, να δουν ένα μωρό και να κρίνουν αν πρέπει να πάει στο νοσοκομείο ή απλώς έχει συνάχι.
Να συνομιλήσουν με έναν ή μία από όλους εμάς, που βυθίζεται στην κατάθλιψη λόγω της ανεργίας και δεν ξέρει τι να κάνει. Για να παρακολουθήσουν σοβαρές χρόνιες περιπτώσεις, τις στιγμές που κανείς μη ειδικός δεν ξέρει αν απαιτείται ή όχι εισαγωγή σε νοσοκομεία.
Έχουμε τη θαυμάσια διετή εμπειρία, της τοπικής μονάδας υγείας, την ΠΕΔΥ στον Οίκο Ναύτου της Τερψιθέας. Είναι ένα μικρό στοίχημα που πέτυχε στο κέντρο του Πειραιά. Εξυπηρετεί ασθενείς, ανήμπορους, ηλικιωμένους, όσους έχουν ανάγκη. Ανακουφίζει την πίεση των μεγάλων νοσοκομείων. Έχει γίνει δουλειά, σε άλλους δήμους στον τομέα της κοινωνικής ιατρικής. Η πρώτη δημοτική Πρότυπη Μονάδα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που λειτούργησε στη Θεσσαλονίκη ήταν μία από αυτές. Τώρα που στήνονται πολλές τέτοιες τοπικές μονάδες, ας βοηθήσουμε να γίνουν περισσότερες, σε όλες τις συνοικίες.
Έχω την τύχη να συμμετέχω στην Αθήνα σε δύο σχετικά έργα: διευθύνω το τεχνικό σκέλος της δημιουργίας Ξενώνα Συνοδών Ασθενών του Νοσοκομείου "Άγιος Σάββας" στις προσφυγικές πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξανδρας και συντονίζω στο πλαίσιο του προγράμματος ακινήτων του Υπουργείου Εργασίας, τη διαμόρφωση ενός μεγάλου αστικού κέντρου αιμοδοσίας, όχι σε νοσοκομείο αλλά σε ένα από τα πρώην εγκαταλειμμένα ισόγεια καταστήματα, ιδιοκτησίας ασφαλιστικών ταμείων της οδού Σταδίου. Έτσι έμαθα τι σημαίνει να βοηθώ τους πολίτες και τα δημόσια νοσοκομεία με παράλληλες δομές εκτός νοσοκομείων. Είναι βοήθεια στην εξυπηρέτηση, στην ποιότητα, στην αποτελεσματικότητα, στην απογραφειοκρατικοποίηση. Είναι ανθρώπινο! Μακάρι να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τα πρότυπα αυτά και στον Πειραιά. Θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας.
Θέλουμε επομένως πολλά τέτοια λαμπρά παραδείγματα. Ξέρουμε να τα κάνουμε και μπορούμε να τα κάνουμε.
Αλλά πως ακριβώς θα γίνει αυτό; Ποιά ακριβώς σχέση θα έχει ο Δήμος Πειραιά με αυτά;
Ο δήμος μπορεί και πρέπει, να είναι ένας ρυθμιστής για τη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας. Ένας χρήσιμος, ορατός, φιλικός, αναμενόμενος και αποδεκτός διαμεσολαβητικός σύνδεσμος.
Ο μηχανισμός υποδοχής και επεξεργασίας των υγειονομικών αναγκών του Πειραιά. Ο εκτιμητής και αξιολογητής των προτεραιοτήτων. Ο έγκριτος οδηγός παροχής πληροφοριών και προσανατολισμού των Πειραιωτών προς τις μονάδες, τα ιατρεία, τα διαγνωστικά, τον λαβύρινθο του τομέα υγείας.
Σε απλά ελληνικά, ο Δήμος Πειραιά, αναλαμβάνει τον ρόλο του στρατηγικού εταίρου του Υπουργείου Υγείας για την κοινωνική ιατρική στην πόλη! Συμπληρώνει τις υπηρεσίες στο επίπεδο της καθημερινότητας, ελέγχει, αξιολογεί και ιεραρχεί τις ανάγκες. Απο-γραφιοκρατικοποιεί. Βοηθά με νέες μικρές, ευέλικτες δομές, πρωτοβάθμιες και συμβουλευτικές στην κλίμακα της γειτονιάς. Διαθέτει χώρους και ανθρώπους.
Κινητοποιεί το σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό των εθελοντών που στήριξαν χιλιάδες Πειραιώτες με το κοινωνικό ιατρείο και το κοινωνικό φαρμακείο τις μέρες τις κρίσης. Αναπτύσσει για τους μη αυτοεξυπηρετούμενους, τις υπηρεσίες συνοδείας. Συμβουλεύει σε ανθρώπινο καθημερινό επίπεδο, στον δύσκολο πεδίο της ψυχικής υγιεινής.
Είναι εγγυητής της κοινοτικής συνοχής και της πρωτογενούς αλληλεγγύης στον τομέα αυτό. Συντροφεύει με λίγα λόγια τους δημότες στο χάος, για να αντιμετωπίσουν ένα μικρό ή ένα μεγάλο θέμα υγείας.
Η Υγεία δεν είναι για όσους έχουν ή όσους μπορούν! Είναι δικαίωμα όλων. Ο Δήμος Πειραιά πρέπει να μπορεί να συμβάλει ώστε να το εξασφαλίσουν όλοι οι δημότες του.
Μία απαραίτητη σημείωση: Όλα τα πιό πάνω δεν μπορεί να τα γνωρίζει ένας μηχανικός σαν και εμένα. Μπορεί όμως να τα προσεγγίσει, να ακούσει, να μάθει από αυτούς που ξέρουν. Το έβδομο θέμα διαμορφώθηκε λοιπόν και γράφτηκε, χάρη στη δουλειά και στις οδηγίες μιας δυνατής ομάδας ανθρώπων: έμπειρων ιατρών του ΕΣΥ, πανεπιστημιακών της κοινωνικής ιατρικής, επιστημόνων της ψυχικής υγείας, εθελοντών των κοινωνικών δομών. Για λόγους τάξης πρέπει να τους αναφέρω: Ο Νίκος Καρβούνης, ο Παναγιώτης Βουτυράκος, ο Μιχάλης Ζάβιακας, ο Γεράσιμος Παπαναστασάτος, η Τέση Λαζαράτου. Και βέβαια οι μακρές συζητήσεις και η φιλία με έναν από τους πιο έμπειρους σε αυτό το ζήτημα στην Ελλάδα, τον καθηγητή κοινωνικής ιατρικής του ΑΠΘ, Αλέξη Μπένο που μου έδειξε τι σημαίνει κοινωνική ιατρική στην πράξη. Τους ευχαριστούμε για τη δουλειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου